ZAPRASZA.net POLSKA ZAPRASZA KRAKÓW ZAPRASZA TV ZAPRASZA ART ZAPRASZA
Dodaj artykuł  

KIM JESTEŚMY ARTYKUŁY COVID-19 CIEKAWE LINKI 2002-2009 NASZ PATRONAT DZIŚ W KRAKOWIE DZIŚ W POLSCE

Ciekawe strony

Na straży wolności: Goldman Sachs  
Gerald Celente i John Stossel rozmawiają z sędzią Napolitano o różnych, nie do końca jasnych powiązaniach, między amerykańskimi bankami i rządem USA. Największe podejrzenia budzi bank Goldman Sachs, który ma dziwną nadreprezentację we władzach rządowych. Dla przypomnienia, dodam, że pracownikiem tego banku jest były premier RP, Kazimierz Marcinkiewicz, a bank był zamieszany w spekulacje na złotówce. 
Ceremonia otwarcia tunelu drogowego św. Gotarda 
Zapowiedź tego - co mamy dzisiaj 
Henry Kissinger & Bill Gates wzywają do masowych szczepień i Globalnego Rządu 
Według mediów, rządu i Organizacji Narodów Zjednoczonych znajdujemy się w środku najgorszej światowej pandemii zdrowia w naszym życiu. Jesteśmy świadkami bezprecedensowej globalnej blokady w odpowiedzi na epidemię koronawirusa znaną jako COVID19.

Globalną populację żyjącą w krajach zachodnich od ponad pokolenia uczono żyć w ciągłym strachu od 11 września. Zachęcano nas do poświęcania naszej wolności dla fałszywego poczucia bezpieczeństwa, z każdym dniem coraz bardziej uzależniając się od państwa w zakresie ochrony, a teraz wielu z nas liczy na to, że państwo płaci nasze rachunki.

Pomimo tego, że rządowy budżet i deficyt stale rosną wykładniczo każdego dnia ... Niektórzy zaczynają dostrzegać, że w oficjalnej historii może być coś więcej niż to, w co wierzymy. Nieliczni mogli to przewidzieć i czekają na kolejną fazę, która może być kolejnym krokiem w kierunku globalnego zarządzania. To właśnie mężczyźni i kobiety, dokładnie te same osoby i agencje rządowe, a także globalne instytucje, które odniosą największe korzyści, są tymi, którzy wzywają do walki ... 
Zabójcze leki - prof. Stanisław Wiąckowski - 15.03.2017 
Zapis wykładu prof. Stanisława Wiąckowskiego omawiającego m.in. leki i ich składniki, które wbrew powszechnym opiniom nie leczą, a wręcz przyczyniają się wzrostu zgonów. Wiedza ta jest ukrywana przez koncerny farmaceutyczne, a nazwy leków zmieniane i dalej są dopuszczanie i promowane w sprzedaży mimo wiedzy, iż ich działanie jest zabójcze. 
Mikroskopijne, zaawansowane technologicznie metalowe przedmioty widoczne w szczepieniach COVID 
Dr Zandre Botha stwierdziła również ekstremalne uszkodzenia krwinek czerwonych u wszystkich badanych przez nią pacjentów po szczepieniu COVID. 
Zakrzyczana prawda 
Mamy 2010 rok a zbrodniarze którzy doprowadzili do wielu wojen i kryzysu światowego w w dalszym ciągu - z tupetem - niczym Josef Goebbels kłamią w oczy w kwestii sytuacji gospodarczej świata i Stanów Zjednoczonych
 
Starsza kobieta łapie kij, odpycha przerażającego testera COVID  


 
"Służę ludziom, nie instytucjom" 
Główny komisarz policji w Dortmund w przemówieniu do narodu niemieckiego…
I do POLICJI !!

 
Nastąpił globalny zamach stanu 
Oszustwo covid-19 zostało wymyślone w jakimś celu; była to część planu, który zaczął się na poważnie w latach 60., kiedy grupa ludzi spotkała się i zgodziła, że świat jest przeludniony. 
Dr. L.Palevsky tłumaczy mechanizm działania szczepionki mRNA i wypływające z niej jej zagrożenia 
Dr. Lawrence Palevsky, certyfikowany pediatra, autor i wykładowca, wyjaśnia, w jaki sposób szczepionka na COVID instaluje instrukcje genetyczne mRNA z białka wypustek SARS-Cov2, które następnie wykorzystuje nasze ciało do powielania się, co powoduje bezpłodność, krzepnięcie krwi i zakażenia przez wydzielanie cząstek białka wypustki dla bliskich członków rodziny poprzez oddech, ślinę, pot i złuszczanie się skóry, którzy z kolei doświadczają objawów krzepnięcia, siniaków i niepłodności, mimo że nie byli zaszczepieni szczepionka na COVID-19. 
Kaczyński również nas w to wciągnął 
Zbrodnie wojskowe w Iraku 
TAK SIĘ BAWIĄ UKRAIŃCY - KORUPCJA źródłem BOGACTWA? 
Bardzo drogie auta, prywatne odrzutowce, jachty, helikoptery i nieruchomości w luksusowych europejskich destynacjach, przemyt w walizkach kilkunastu lub kilkudziesięciu milionów dolarów i ponad miliona euro tak bawią się ukraińskie elity.  
Co musimy zrobić aby pokonać globalistów? 
Brat Alexis Bugnolo z Rzymu. 
Ludobójstwo covid 
Wywiad z CLAIRE EDWARDS  
Rosyjska ruletka, czyli epidemia testów 
Jak jeden mąż przyjęto błędny model matematyczny i zamknięto w domach miliony ludzi wpędzając ich w dodatkowe problemy zdrowotne i finansowe. Zrujnowano gospodarki, zlikwidowano całe branże, przekreślono cały dorobek na temat zdrowego stylu życia. 
David Icke w LondonReal TV 
Podczas bezpośredniej transmisji na YouTube (6 kwietnia 2020 r.) obejrzało 65 tysięcy osób. Zaraz potem został on usunięty ze wszystkich kanałów YouTubea, Vimeo i Facebooka. Wywiad - zwłaszcza od ok. 50 min. - polecamy polskim władzom, ekspertom, dziennikarzom, policji i wojsku oraz wszystkim tym, którzy czują, że w niedalekiej przyszłości mogą przyczynić się do zachowania godności i wolności przez człowieka.  
Wołyń 1943. sł. muz. Lech Makowiecki  
Wołyń 1943. sł. muz. Lech Makowiecki. Utwór z płyty "Patriotyzm" 
Wzmożenie infekcji wirusowych wywołane jest przez szczepionki 
Przemówienie Thierry’ego Baudeta w holenderskim parlamencie nt. agendy Covid-19
 
1984 
Podstawowa lektura dla młodych Polaków 
Dyrektorzy Moderny i AstraZeneca obwiniają Rządy za niebezpieczne szczepionki 
Chciałbym poznać datę, jeśli to możliwe, kiedy rozszyfrowaliście całą sekwencję DNA tego wirusa, czy też opieraliście się wyłącznie na sekwencji dostarczonej przez rząd chiński?
Czy podczas prób na ludziach umierali u was ludzie, a jeśli tak, to na jaką chorobę umierali? 
więcej ->

 
 

Sprawiedliwość w piekle (Zabójstwo Saddama Husajna)

http://www.obywatel.org.pl/index.php?name=News&file=article&sid=6862

Na chwilę przed śmiercią Saddam Husajn miał przebłysk genialności.

Gdy któryś ze strażników, pilnujących jego drogi na szafot, wrzasnął: „Id? do piekła”, odciął mu się pytaniem: „Do piekła, którym jest Irak?”. W Iraku, podczas ciągle jeszcze niewielu lat amerykańskiej okupacji, zginęło – wprost lub pośrednio w jej efekcie – około 600 tysięcy ludzi. Miara ta przybliża się już chyba do granicy ludobójstwa.

Oprócz szturmów na punkty oporu, pacyfikacji karnych czy prewencyjnego strzelania do cywilów, współtworzy ją, w największym bodaj stopniu, trwały niedostatek pomocy lekarskiej, elektryczności i wody pitnej. Zdobywcy, którzy od czasu do czasu używają wyrafinowanych środków z pogranicza broni konwencjonalnej i masowego rażenia, w tym zwłaszcza pocisków z białym fosforem bąd? zubożonym uranem, dotychczas nie odbudowali bowiem elementarnej infrastruktury, zniszczonej przez nich w pierwszych tygodniach najazdu. Ich przemoc jest zabójcza nawet wówczas, gdy okazuje się nieskuteczna. Walcząc nieudolnie z partyzantką, zdradza się z całkowitą bezradnością wobec uzbrojonych bandytów. Gro?niejsi od tych ostatnich potrafią zresztą być funkcjonariusze sił bezpieczeństwa, którzy nierzadko służą na drugim stanowisku w ciągle uganiających się za odwetem wyznaniowych milicjach. A jeśli się jakimś cudem uniknie śmierci? Wówczas codziennej męce istnienia w kraju, gdzie nic nie działa – i nawet na wolnym rynku występują dotkliwe braki – towarzyszy zniewolenie we wszystkich możliwych wymiarach: politycznym, narodowym, kulturowym i religijnym.

W takim piekielnym kręgu, chyba jednym z najniższych, pojawił się wszakże anioł sprawiedliwości. Nic dziwnego, że tak się pobrudził, iż w końcu wyglądał o wiele gorzej od diabła. Egzekucja jego wyroku przypominała lincz dokonany przez kompletnie zdziczałą hordę. Przyznajmy, że wśród strażników znale?li się pewnie ludzie, którzy – mając za sobą tortury, lata więzienia i utratę bliskich w czasach Saddama – mogliby w jakimś stopniu usprawiedliwić swoją zamianę w potwory. Przede wszystkim jednakże byli oni psami na amerykańskiej smyczy. Wydanie obalonego dyktatora w ręce Irakijczyków, o którym rozprawiano od samego jego ujęcia w grudniu 2003, nastąpiło faktycznie dopiero na minuty przed jego powieszeniem. Jest prawie pewne, że – gdyby do niego doszło wcześniej – zostałby on albo odbity, albo zabity. Aczkolwiek, w kwestii, czy najpierw dotarliby do niego zwolennicy – lub przynajmniej obrońcy honoru ostatniego suwerennego przywódcy swej ojczyzny, jaki by on nie był – czy wrogowie żądni zemsty, trudno już o wiarygodną ocenę.

Irak – odwołując się na chwilę do filozoficznych wychowawców ojców-założycieli supermocarstwa, które niedawno go podbiło – wrócił do „stanu natury”. Nad kłębiącą się w nim anarchią, amerykański korpus ekspedycyjny z coraz większym trudem – głównie w obejmującej rezydencje swych dowódców bagdadzkiej „zielonej strefie” oraz w niewielu innych regionach, których liczba w dodatku stale się zmniejsza – utrzymują podziurawioną pokrywę okupacji. Ta hybryda dwóch rodzajów przemocy, obcej i własnej, narzuconej od góry i powszechnej (druga z nich, oczywiście, została wywołana przez pierwszą) nie posiada sądowniczej trzeciej władzy, tak samo jak nie ma dwóch pierwszych. Niezależni z nazwy prokuratorzy i sędziowie, w których gestii znalazł się Saddam – podobnie jak wszyscy urzędnicy skleconej przez amerykańskich wielkorządców fasady irackich instytucji państwowych – są utrzymywani z budżetu, który Kongres USA przeznaczył hojnie na zajęcie ich kraju. Szkoda dodawać, że procedury i decyzje złożonego z nich trybunału ograniczały się do teatralnej formalności. Co nieco ciekawsze, nawet takiej pustej atrapy sądu nie udało się utrzymać w pozycji odpowiadającej jej zleceniodawcom bez środków nadzwyczajnych. Proces przerywano na długie tygodnie, na względnie rzadkich posiedzeniach bez żenady odbierano głos oskarżonym, maksymalnie utrudniono wzywanie świadków, w ogóle pozostawiając niewiele z prawa do obrony. Pomimo tego wszystkiego, niezbędna stała się fizyczna eliminacja kilku zbyt dociekliwych adwokatów. Anioł z wagą do wymierzania winy i kary długo pikował w dół jak strącony Lucyfer, zanim sięgnął bagna obelg miotanych na skazańca. Paradoksalnie, te odrażające wrzaski były jedynym aktem suwerenności, na jaki zezwolono strażnikom i prawnikom Iraku wolnego na amerykańską modłę. Pracodawca z władz okupacyjnych, który dotychczas dyktował im kolejne ruchy, nie mógł raczej zamówić ich – hańbiących również i jego – finalnych popisów.

Upieranie się przy krytyce tego, co stało się w Bagdadzie i okolicach, grzeszyłoby jednak powierzchownością. Powiedzmy więc, dla odmiany, że proces Saddama – włącznie nawet z epilogiem spod znaku linczu i sznura – przebiegał tak, jak powinien. Słuszne to, że zabrakło w nim pozorów, ułatwiających zazwyczaj godzenie się z faktem dokonanym. Społeczeństwo nie bez przyczyny oferowało jednostkom wysyłanym na śmierć coś w rodzaju gestu pojednania. Heretykowi, wstępującemu na stos, podawano krzyż, który miał ucałować. W nowoczesnym wymiarze sprawiedliwości, symbol wiary chrześcijańskiej zastąpiła przelotna, lecz uchwytna przyjemność, którą gwarantowały papieros i kieliszek koniaku. Zwyczaj znacznie starszy od właśnie wspomnianych, polecał katowi klęknąć przed ofiarą i upomnieć się o przebaczenie. Nie łud?my się jednak: ostatnie chwile mogły wyglądać łagodnie i humanitarnie, lecz kat wreszcie powracał do normalnego życia, zaś powieszony przezeń lub ścięty gnił w ziemi. Na przekór sentymentalnemu oszustwu, od czasu do czasu zdarzał się „obcy”, który nie chciał razem ze swymi zabójcami w majestacie prawa włączyć się do wspólnego i zarazem sensownego porządku – toteż wolał, żeby gapie wpatrujący się w szafot go „przywitali okrzykami nienawiści”. Nam przynajmniej podaje się samą prawdę w miejsce zbędnych iluzji.

Możemy zatem widzieć jasno. Sprawiedliwości, której nie znajdzie się w Iraku, próżno domagać się również w szerszej skali. Ban Ki Munowi, przewodniczącemu ONZ, który świeżo objął swoje obowiązki, spodobało się powieszenie głowy państwa członkowskiego jego organizacji. Nie tak dawno Saddam Husajn miał prawo do przemawiania z trybuny Narodów Zjednoczonych. Dziś natomiast wolno już go utłuc jak zwierzę. Tyle się w jego – oraz ogólnej – sytuacji zmieniło, że w tzw. międzyczasie Stany Zjednoczone wtargnęły zbrojnie do Iraku, obywając się zresztą bez zgody światowego zrzeszenia państw, którego są gospodarzem i głównym sponsorem. Politycznym podmiotom ONZ wolno wypowiadać swoje opinie, korzystając z wolności słowa, jaka w powszechnej demokracji liberalnej przysługuje w szczególności tym, którzy na nic nie mają wpływu. Jeżeli któryś z nich – jak ostatnio Hugo Chavez – powie, że prezydent Bush jest „diabłem”, to w efekcie jedynie ubarwi debatę, nie szkodząc specjalnie adresatowi użytego przezwiska. Gdyby natomiast zjednoczone narody zapragnęły, żeby wypadki na globie potoczyły się według ich myśli, to wystarczy im dostosować swoje deklaracje do ich prawdopodobnego kursu. Odgadnąć ten ostatni uda im się bez trudu, bo przecież z góry wiadomo, że zwykle dzieje się tak, jak prezydencka administracja USA sobie życzy.

Irackie młyny sprawiedliwości roztropnie zatrzymały się w momencie, kiedy wypadało im się zabrać do wojennych zbrodni Saddama. Aż wstyd dowodzić – jeśli dla kogoś to nadal byłoby potrzebne – że w roku 1980 ówczesny władca Iraku rozpoczął wojnę z pobliskim państwem ajatollahów za amerykańską zgodą, czy wręcz zachętą. Kto wie, czy wtedy właśnie nie zawinił on najbardziej – i to nie tylko wobec własnego czy irańskiego narodu, lecz również całej ludzkości. Nie przeszkadzając sobie wzajemnie – jeśli już spór terytorialny, rywalizacja na rynku naftowym oraz obustronne obawy przed sąsiedzką ingerencją w konflikty wewnętrzne wykluczały ich współpracę – „socjaliści arabscy” z Bagdadu oraz „rewolucjoniści islamscy” z Teheranu mieli poważną szansę przełamać hegemonię USA w regionie Zatoki Perskiej. Tymczasem, wyniszczając swoje siły na liniach frontu pod Kirkukiem i Basrą, kopali oni grób swym szerzej zakrojonym aspiracjom geopolitycznym. A bezpośrednio odpowiedzialnym za wtrącenie ich w tę pułapkę był z pewnością niefortunny zdobywca, Saddam Husajn. Oczywiście, sądzono go nie za to, lecz – w pewnym sensie – za błąd z przeciwnie zwróconym ostrzem. Swymi prędko pokrzyżowanymi dążeniami imperialnymi wmanewrował się on w pozycję wasala Stanów Zjednoczonych, które – jako jedyne – mogły dopomóc mu w zatrzymaniu o mały włos już zwycięskich szeregów żołnierzy Chomeiniego. Niedługo miał się przekonać, w skrajnie dla siebie dotkliwy sposób, że władza, którą sprawuje wasal, a czasem i jego życie, zależy od suwerena.

I znowu wszyscy się orientują – z czego absolutnie nic nie wynika – że gaz bojowy, potrzebny mu przeciw irańskim strażnikom rewolucji oraz rodzimym buntownikom kurdyjskim, Saddam otrzymał od Brytyjczyków, którzy wspólnie z nim znosili los wasala Białego Domu. Ochocze posługiwanie się zabójczą chemią początkowo mu nie szkodziło. Więcej nawet: po mozolnie wywalczonym remisie z Iranem, ocenił on, nie bez sugestii od wysłanników Waszyngtonu, że za skuteczne ograniczanie zasięgu rewolucji po drugiej stronie Zatoki należy mu się premia. Zajmując Kuwejt, oczekiwał więc, że suweren ukarze go co najwyżej nieszkodliwą burą na pokaz. Niestety, na peryferiach rzadko nadąża się za rozwojem wydarzeń w porządku globalnym. Skoro Związek Radziecki akurat dogorywał, światu należało zademonstrować, że przestał on być dwubiegunowy. Dlatego Ameryka interweniowała w obronie kuwejckiego państewka szejków naftowych nie – jak by to się pewnie stało w innej konstelacji międzynarodowej – ostrzeżeniem z przymrużeniem oka, tylko dywanowymi bombardowaniami. W Potomaku i Tygrysie musiało upłynąć jeszcze trochę wody (a w tym drugim również krwi), aż nareszcie Saddama uśmiercono za relatywnie drobną cząstkę zbrodni, które jego amerykańscy pogromcy, oskarżyciele, sędziowie i kaci zarazem popełnili w jego kraju i szeregu innych miejsc. Jak podsumować ten incydent? Chyba z zamysłu skrajnym stwierdzeniem, iż globalna rzeczywistość jest na tyle podła, że nie wolno jej odmawiać miejsca w swoich ramach żadnemu z mniej lub bardziej krwawych dyktatorów. Augusto Pinochet Ugarte umarł w łóżku – i tego samego szczęścia doczekają się zapewne tureccy generałowie, którzy po swojej stronie granicy nieraz wykonywali tę samą operację gazowania Kurdów, za którą w odwecie zmieciono z powierzchni ziemi państwo irackie. Saddam Husajn miał prawo domagać się dla siebie nie mniejszej łaski.

Godne uwagi, że świat tym razem przyznaje część racji przerażonych nim obserwatorom. Wyrazy oficjalnej satysfakcji z pseudolegalnego mordu należały raczej do wyjątków. W sporej większości stolic ostrzegano przed eskalacją przemocy, ubolewając zarazem nad zastosowaniem – zawsze niehumanitarnej – kary śmierci. To jednak przesadne oczekiwanie, iż fakty będą się stosować do aktualnie obowiązujących konwencji pojmowania praw ludzkich. Liczą się bowiem nie papierowe umowy i tyrady, tylko realnie działające mechanizmy. A zgodnie z nimi, powszechny suweren oddaje panowanie nad prowincjami swoim marionetkom, które – w dalszym obrocie koła fortuny – czasami karze za przejawy zła, do którego popełniania on sam ich sprowokował, skłonił albo wręcz zmusił. Moralność upada na dno i tam dogorywa do spółki ze sprawiedliwością.

Patrząc głębiej, nie tak znów wiele odkryje się miejsc na mapie, gdzie można rządzić bez terroru. Wyobra?my sobie kraj, którego granice zostały niepełne sto lat temu wykreślone na chybił trafił przez oficera brytyjskiego wywiadu, T. E. Lawrence’a. W takim razie, na jego obywateli trzeba jakimś cudem przerobić potomków obcych sobie – lub nawet się nienawidzących – plemion. Kraj ów, w odróżnieniu od niedalekiej Etiopii, nie musi wprawdzie wegetować w nędzy, ponieważ ma na sprzedaż cenny surowiec. Tym samym jednak, potentatom z regionu oraz zupełnie innego kontynentu ukazuje się on jako łup do wzięcia. Pewna część jego mieszkańców wspina się, przeskakując po kilka stopni, na piramidzie cywilizacyjnego awansu. Reszta wciąż jednak zalicza się, swymi przeświadczeniami, reakcjami umysłowymi i odczuciami, do zamierzchłej epoki, w której prawo nakazujące kamienować i ucinać ręce witano jako dar od boskiego proroka, gdyż wprowadzało ono względny ład. I wreszcie wybucha wojna, a raczej cykl wojen...

Operując wśród takich współrzędnych, dałoby się zapewne wyważyć trafną ocenę zbrodni popełnionych za władzy Saddama. Ilościowy wska?nik ich ofiar, 300 tysięcy, wygląda wprawdzie na propagandowo wyolbrzymiony, ale i tak – przypomnijmy dla ścisłości – jest dwukrotnie skromniejszy, aniżeli odpowiednie dane dla, dziesięć razy krótszej niż tamta władza, okupacji pod gwia?dzistym sztandarem. Mimo to, Saddam zostawił po sobie stos trupów, którego solidny segment wzniosły – pchając się na miejsce przywoływanej nadaremno racji stanu – tyleż wewnętrzne prawa systemu, który budował, co jego osobista pycha i mściwość. Nie zaszkodziłoby też ustalenie, jakie możliwości rozwojowe irackiego społeczeństwa zmarnotrawiono pod rządami klanu al-Tikriti. Kto jednakże, słusznie roszcząc sobie do tego pretensje, zajmie fotel sędziego? Byłych poddanych martwego dyktatora przeniesiono z własnego państwa, które wprawdzie dla wielu było więzieniem, do okupacyjnej klatki dla tresowanych zwierząt. Nic bardziej charakterystycznego jak to, że w dzisiejszym Iraku torturuje się – i to wymyślniej, jeśli nie brutalniej – za tymi samymi murami, gdzie to się działo pod obalonym reżimem. Skutki twardego wychowania pchają się w oczy. Funkcjonariuszy prawa i porządku nie zadowala powieszenie – i, wobec tego, muszą je wzmocnić poniżeniem. Z kolei, ich uzbrojeni wrogowie, by dawać znać o swojej walce, podkładają bomby na bazarach, nie licząc się ze stratami wśród rodaków.

Mawiano w starożytności, że tyran śmieje się, gdy umiera, albowiem przeczuwa, iż po nim przyjdzie wart jego następca. Współcześni tyrani do tej pewności mogliby dodać kolejną, równie budującą: nie będzie nikogo, kto bez kompromitująco chwiejących się i łamiących protez wspiąłby się na stanowisko moralnej wyższości, z którego powiodło by mu się ich potępić. Bo i gdzie go wypatrywać? Zbiorowość jego poddanych nie odnajduje przed sobą realnie się rysujących możliwości wyzwolenia, zamiast którego czeka ją – ze wszelkim racjonalnym prawdopodobieństwem – zniewolenie jeszcze gorsze niż obecne. Powtórzmy, że systematycznie, częstokroć wręcz na poziom podludzki degradowany niewolnik nie nadaje się na sędziego. Do sprawców znoszonego przezeń piekła to ostrzeżenie stosuje się tym ostrzej.

Gdzieniegdzie spotyka się jeszcze zwolenników poglądu, że Saddam Husajn otrzymał to, na co zasłużył. Posuwając się może nieco za daleko, nie zaszkodziłoby ich zapytać, co – według uznawanego przez nich rachunku „wet za wet” – należałoby się twórcom piekielnej farsy, w której, w ślad za swoim strąconym władcą, ginie Irak. Rozważania na ten temat byłyby jednakże chyba za bardzo makabryczne...
9 styczeń 2007

Jacek Zychowicz 

  

Archiwum

Izrael musi zostać zniszczony!
sierpień 15, 2006
Adam Gmurczyk (prezes NOP)
Odpowiedzialność za słowo
czerwiec 3, 2005
przesłała Elżbieta
"Och, Zyta" KLIKA - Kabaret Autorów Marek Sobczak & Antoni Szpak
wrzesień 12, 2002
SOBCZAK & SZPAK http://www.angora.pl
Recenzja książki J.A. Rossakiewicza pt "Demokracja finansowa"
marzec 8, 2006
Zbigniew Dmochowski
Profesjonalizm
czerwiec 6, 2005
Artur Łoboda
Zanim Rywin przyszedł do Michnika
styczeń 13, 2003
http://newsweek.redakcja.pl/
"Stan wojenny był konieczny"
grudzień 17, 2006
Olaf Swolkień
Niemieccy intelektualiści potępiają zbrodnie amerykańskie
kwiecień 4, 2003
Hamas "Dziecko Izraela"
styczeń 28, 2006
Iwo Cyprian Pogonowski
Nierządy rządu, czyli poszeptywania szatana
lipiec 3, 2007
Marek Olżyński
Kolowrotek
październik 30, 2007
Sloneczny Zegar
Roman Dmowski
styczeń 3, 2008
śr.
Austria I Unia Europejska
maj 21, 2003
przesłala Elżbieta
Iran nadal opiera się osi USA-Izrael
marzec 13, 2007
Iwo Cyprian Pogonowski
Antypolska ksenofobia
czerwiec 22, 2006
Mieczysław Ryba
Międzynarodowa konsternacja wokół niepraworządnych i niedemokratycznych praktyk polskich władz ...
styczeń 23, 2007
tłumacz
Krajobraz z radarem
wrzesień 21, 2006
Michał Sobczyk, Jarosław Szczepanowski
21.10.2007 wybraliśmy likwidację Państwa Polskiego
październik 23, 2007
Dariusz Kosiur
niestrudzeni - z kart historii
marzec 4, 2003
Miroslaw M. Krupinski (maj 1998)
Nietakt reklam
wrzesień 7, 2007
Mirosław Naleziński, Gdynia
więcej ->
 
   


Kontakt

Fundacja Promocji Kultury
Copyright © 2002 - 2024 Polskie Niezależne Media