Bałto-słowiańska przeszłość Kaliningradu powinna być częścią bogatej
historii tego strategicznie ważnego regionu Europy. Zainteresowanie
ustanowieniem międzynarodowego prawa powstało w Polsce z powodu
fałszerstwa popełnionego przez Niemieckich Braci Zbrojnych (Krzyżacy),
którzy otrzymali Chełmno jako tymczasowe lenno od Konrada I
Mazowieckiego (1187-1247) w 1228 r. na mocy Aktu Kruszwickiego, na
czas potrzebny do chrystianizacji bałto-słowiańskich Prus.
Krzyżacy dokonali fłaszerstwa tekstu Aktu Kruszwickiego, przez
wprowadzenie zapisu o wiecznym przyznaniu im tego lenna. Fałszerstwo
to spowodowało, że kolejni królowie Polski starali się o
międzynarodową procedurę prawną żeby fałsz ten unieważnić i uniknąć
konfliktu zbrojnego o Prusy, gdzie Krzyżacy dopuścili się ludobójstwa
na bałto-słowiańskich Prusach i pogwałcili chrześcijańską zasadę, że
upoważnienie do nawracania nie jest upoważnieniem na mordowanie i
grabież.
Zwycięstwa militarne Unii Polski i Litwy nad Krzyżakami wkrótce
spowodowały sukcesy w dyplomacji polskiej. Po klęsce zadanej przez
polskiego króla, zbrojni mnisi Zakonu Krzyżackiego oskarżyli Polskę o
mordowanie niemieckich misjonarzy i sprzymierzenie się z poganami. Te
oskarżenia miał badać Sobór w Konstancji (1414-1418), jedna z
największych konferencji dyplomatycznych średniowiecza.
Paweł Włodkowicz (Paulus Vladimiri) z Brudzewa, wówczas był mianowany
polskim ambasadorem na Synod w Konstancji, podczas gdy pełnił również
funkcję rektora (prezydenta) Uniwersytetu w Krakowie. Był on
profesorem prawa. Na Synodzie w 1415 r. Włodkowicz przedstawił 17
pierwszych podstawowych tez prawa międzynarodowego. Jego propozycje
wynikały z prawa naturalnego i przesłanki, że upoważnienie do
nawracania nie jest upoważnieniem na mordowanie i grabieży oraz że
ważne jest tylko dobrowolne nawrócenie. Zdefiniował on zasadę
narodowego samo-stanowienia, oraz określił społeczeństwo
międzynarodowe, potrzebne jego trybunały i praw. Rozpoczął
formułowanie tych praw dla zaproponowanego przez niego trybunału
międzynarodowego. Usprawiedliwiał on jedynie wojny o charakterze
czysto obronnym.
Włodkowicz zalecał pokojowe rozwiązywanie konfliktów między państwami
poprzez trybunał międzynarodowy oraz mediację międzynarodową i
arbitraż. Twierdził, że Zakon Krzyżacki zbrojnych mnichów na skutek
dokonania masowych zbrodni i grabieży utracił charakter misyjny. W
wyniku tego niemiecki Zakon popełnił "herezję pruską," która była
pogwałceniem upoważnienia do nawracania. Upoważnienie do nawracania
nie jest pozwoleniem na mordowanie i grabież. Chrystianizacja Litwy
przez Polskę była największym w historii Średniowiecza czynem
misyjnym. Synod w Konstancji zatwierdził argumenty polskiego
ambasadora.
Faktem jest, że wprowadzenie w Polsce zasady Habeas Corpus przez króla
Władysława Jagiełłę, jako obowiązujące prawo w Polsce miało miejsce
około 250 lat wcześniej niż w Anglii. Gwarantowało ono nienaruszalność
obywatela (jeśli nie przyłapano go na przestępstwie). Polska była
pierwszym państwem na świecie, które zastosowało prawo to w Europie w
ramach ustaw z lat. 1422-1433. Prawo to było podstawą systemu
prawnego w Polsce, w czasach, kiedy w całej Europie królowie
sprawowali władzę absolutną.
Ważne jest żeby pamiętać, że niemieckie ataki na tereny nadbałtyckie
spowodowały utworzenie się dwóch unii państw: na południu Polska i
Litwa podpisały unię w 1385 r. w Krewie, na północy cała Skandynawia
zjednoczyła się 12 lat później w 1397 r. w Kalmarze, gdzie królem
Skandynawii został Eryk ze Sławna, wnuk króla Kazimierza Wielkiego.
W Umowie Unijnej w Krewie, Wielki Książę Litwy, Ladislas Jogaiła
(Władysław Jagiełło, 1350-1434) zobowiązał się do nawrócenia Litwy na
chrześcijaństwo łacińskie i przyłączenia do Polski wszystkich ziem
Litwy i Rusi, jak również odzyskania polskich terytoriów zagarniętych
przez Niemców, w zamian za małżeństwo z królową Polski Jadwigą z Anjou
i koronowanie się na króla Polski. Przed koronacją w 1386 r. Jagiełło
potwierdził Ustawę Koszycką (1374), która ustaliła w Polsce, po raz
pierwszy na świecie zasadę "No Taxation Without Representation," w
walce o którą to zasadę, 400 lat później, wybuchła rewolucja
amerykańska. Za rządów króla Jagiełły (1386-1434), polscy misjonarze
dokonali chrztu Litwy i nawrócili ją na łono Kościoła
Rzymskokatolickiego. Było to największe dzieło misyjne Średniowiecza.
W 1387 r. podpisano Unię Wileńską, na podstawie której król Władysław
Jagiełło, przyznał bojarom, oraz miejscowym kniaziom, jako
nowo-ochrzczonej szlachcie, dziedziczną własność ziemi i zwolnienie z
podatków.
Mołdawia stała się lennem Polski. W 1388 r. na mocy Aktu w Piotrkowie,
król Władysław Jagiełło rozszerzył prawa obywatelskie szlachty i
duchowieństwa, dalej ograniczając władzę królewską w Polsce.
Tyrania niemieckich zbrojnych zakonów doprowadziła do powstania w 1397
r. "Salamander Society" czyli "Ssprzysiężenia Jaszczurczego". Było
ono prekursorem Związku Pruskiego, zorganizowanego w celu obalenia
rządów Zakonu Krzyżackiego i dobrowolnego zjednoczenia z Polską
uwolnionych z jarzma krzyżackiego Prus.
Na podstawie Unii podpisanej w 1401 r. w Wilnie i Radomiu, litewskie
rycerstwo otrzymało takie same prawa obywatelskie jak rycerstwo
polskie. Polska gwarantowała Litwie bezpieczeństwo w przypadku agresji
Zbrojnych Braci Zakonu Krzyżackiego poprzez zwycięstwo w 1410 r. i
nową umowę unijną Polski i Litwy po największej bitwie Średniowiecza,
pod Grunwaldem (Tannenberg).
Wielka wojna Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim trwała 2 lata
(1409-1411). Polskie i litewskie wojska przy udziale czeskich Husytów
i posiłków ze Smoleńska, w dniu 30.6.1410 r. stoczyły decydującą bitwę
pod Grunwaldem i odniosły walne zwycięstwo. W bitwie zginął Wielki
Mistrz Zakonu Krzyżackiego, Eryk von Jungingen. Drugie zwycięstwo
10.10.1410 r. pod Koronowem doprowadziło do negocjacji pokojowych. Na
mocy zawartego w Toruniu Pokoju, Litwa odzyskała Żmudź, a Polska
odzyskała Dobrzyń oraz przyznano jej kwoty 6 mln. groszy od Zakonu
Krzyżackiego. Zwycięstwo to przekształciło Unię Polsko-Litewską w
wielkiew mocarstwo i zakończyło ekspansję Zakonu Krzyżackiego i
Luksemburczyków. Zwycięstwo to zakończyło niemiecką agresję na ziemie
nadbałtyckie.
Zwycięstwa Władysława Jagiełły spowodowały podpisanie Umowy unijnej w
Horodle (1413). Była to osobista unia Polski i Litwy, umożliwiająca
istnienie obu krajów jako odrębnych. Król ustanowił urząd terytorialny
wojewody administratora prowincji, oraz zainicjował nowy system
administracyjny i obronny, wprowadzony później w Europie środkowej i
wschodniej. (Starożytne określenie 'wojewoda' oznaczało przywódcę
wojowników i do tej pory używane jest jako tytuł administracyjny.)
Polskie rody dały swoje herby i uprawnienia rodom litewskim i ruskim.
Granice cywilizacji zachodniej Polacy przenieśli daleko na
północny-wschód, a polskie instytucje społeczne i polityczne
wprowadzono na Litwę, Białoruś i Ruś Kijowską. Założono nowe miasta i
nadano im prawa samorządowe. W XIV i XV w. polskie miasta osiągnęły
dobrobyt. Miasta te jako członkowie Hanzy mieli udział w handlu
bałtyckim i lewantyńskim. W wyniku unii Polski i Litwy uległa zmianie
równowaga sił w Europie, a Unia Polsko-Litewska posiadała największe
terytorium państwowym w Europie
|